Η ΖΩΗ ΜΕ ΑΡΙΘΜΟΥΣ
Το παιδί όντε γεννάται
σαν τ΄ οπωρικό λογάται
στα δέκα μεγαλώνει
και τον κόσμο καμαρώνει
στα είκοσι είναι μερακλής
και καλός ξεφαντωτής
στα τριάντα αντρειωμένος
και στον κόσμο ξακουσμένος
στα σαράντα ανθεί και δένει
και το σπίτι ν του ανασταίνει
στα πενήντα για Βουλή
αν έχει κεφαλή καλή
στα εξήντα καμπουρώνει
κι ακουμπιστήρι ανεμαζώνει
στα εβδομήντα γέρνεται
και μεσοκουφαίνεται
στα ογδόντα δε φελά
μόνο το ψωμί χαλά
στα ενενήντα οι δικοί ν του
τη βαριούνται τη ζωή ν του
λένε Θε μου πάρετον
και γοργοξεβγάλετον
να μη φτάξει εκατό
για δε ν τον ε βαστούμε μπλιό
ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ(;) ΤΩΝ ΑΓΡΙΩΝ (;)
Στη μέση μιας απέραντης πεδιάδας, με δάση, λίμνες, ποταμούς και φαράγγια υψώνονταν ένα πανύψηλο βουνό. Ητανε τόσο ψηλό που η κορφή του χανότανε στα σύννεφα, σαν ο καιρός ήτανε μουντός, μα κι όταν ο ουρανός είτανε ανέφελος, πάλι κανένα ζώο ή πουλί απ΄αυτάπου ζούσανε γύρω δε μπορούσε να δει την κορυφή του.Ολα τα ζώα και τα πουλιά, που ζούσαν γύρω, αναρωτιόντουσαν λοιπόν:
Πού να φτάνει η κορυφή αυτού του βουνού ; Έχει άραγε φτάσει ποτέ κανείς στην κορυφή;
Ανάμεσα στα πουλιά και τα ζώα που ζούσαν εκεί, γύρω απο το βουνό, είχε ξεσπάσει μια ιδιότυπη διαμάχη. Φιλονεικούσαν καθημερινά –βάζανε και στοιχήματα- ποιός θα έφτανε πρώτος να δεί, τουλάχιστο, ως πού φτάνει αυτή η κορυφή κι αν έχει πατήσει κανένα ζωντανό πλάσμα εκεί πάνω. Οι καθημερινές φιλονεικίες είχαν σαν αποτέλεσμα να διοργανώνονται συχνά-πυκνά αποστολές απο τα δυό στρατόπεδα για την κατάκτηση της κορυφής. Με κάθε μυστικότητα οργανώνονταν αποστολές απο τους δυο αντιπάλους.
Ας δούμε λοιπόν τι γινότανε στα δυο αντιμαχόμενα μέρη. Το λιοντάρι, σα βασιλιάς των ζώων που είτανε, διέταξε την τίγρη να ανέβει στην κορυφή και να του πεί τί είδε.Προσπάθησε η τίγρη να ανέβει και να φτάσει στην κορυφή μα δεν τα κατάφερε.Κατάκοπη, ύστερα απο πολλές αποτυχημένες προσπάθειες, γύρισε στο λιοντάρι και του ζήτησε να την απαλλάξει απο την αποστολή.Βλέποντας την κατάσταση της το λιοντάρι τη λυπήθηκε και την απάλλαξε. Διέταξε το ελάφι, σαν πιο γοργοκίνητο, να εκτελέσει την αποστολή. Μετά απο μέρες, όμως, και πολλές προσπάθειες το αποτέλεσμα ήταν πάλι το ίδιο. Επιστρατεύτηκαν ο λαγός, το ζαρκάδι, τα αγριοκάτσικα, οι αντιλόπες, οι χιμπαντζήδες, οι ουρακοτάγκοι, κι όλα σχεδόν τα ζώα μα τίποτα.
Μα και στο βασίλειο των πουλιών τα πράγματα δεν πήγαιναν καλύτερα. Ο αετός πρόσταξε το γεράκι, τους γερανούς, τους γλάρους, τα χελιδόνια, τους τσαλαπετεινμούς, τα κοτσύφια, τις τσίχλες κι όλα σχεδόν τα πετούμενα για να λύσουν το πρόβλημα. Ομως κι εδώ αποτυχία, ακόμη κι ο ίδιος ο αετός προσπάθησε, αλλά μάταια.
Στο τέλος οι δυο αντίπαλοι αποφάσισαν να συνεργαστούν. Μαζεύτηκαν λοιπόν όλα τα ζώα και τα πουλιά του δάσους και της γύρω περιοχής να καταστρώσουν ένα σχέδιο για να λύσουν την απορία τους. Ακούστηκαν πολλές γνώμες και στο τέλος συμφώνησαν πως ο πιο κατάλληλος εξερευνητής για την αποστολή αυτή θα πρέπει να είναι απο το βασίλειο των πουλιών. Ποιός όμως να πάει, αφού κι ο αετός παραδεχόταν πως δε μπόρεσε να φτάσει ποτέ στην κορυφή ; Τότε ένα σπουργιτάκι έρριξε την ιδέα :
- -Αετέ πάρε με στα φτερά σου, δεν θα σου είμαι δα και μεγάλο βάρος, και πέταξε όσο ψηλά μπορείς.Απο κεί που θα κουραστείς εσύ και δε θα μπορείς ν΄ανέβεις άλλο θα προσπαθήσω κι ίσως να έχουμε αποτέλεσμα
Μην έχοντας κι άλλο καλύτερο να κάνουνε συμφώνησαν όλα τα ζώα και τα πουλιά των λόγγων και της πεδιάδας, των φαραγγιών και των ποταμών και των λιμνών. Μαζεύτηκαν λοιπόν ένα πρωϊνό, πολύ πριν αρχίσει να ανατέλλει ο ήλιος, και αποχαιρέτησαν τους ηρωϊκούς εξερευνητές.. Πέταξε ο αετός στα ψηλά, έχοντας στις πλάτες του το σπουργιτάκι. Συναγμένα όλα τα ζώα και τα πουλιά σε ένα λιβάδι περίμεναν με αγωνία ολη τη μέρα. . Επιτέλους, την ώρα που έδυε ο ήλιος, κι είχε σχεδόν αρχίσει να νυχτώνει, επέστρεψαν επιτέλους οι εξερευνητές. Ολοι με αγωνία περίμεναν να μάθουν τι έγινε. Σαν αρχηγός επι εδάφους το λιοντάρι ρώτησε :
-Φτάσατε στην κορυφή ; τι είναι εκεί πάνω ;
Το σπουργίτι, κατακουρασμένο φαινότανε κιαυτό, απάντησε Ναί
Η αγωνία έφτασε στο κατακόρυφο. Ολα τα ζωντανά μαζί άρχισαν να φωνάζουν :
-Τί είδες ; Τι είδες ; Συνάντησες άλλο ζωντανό πλάσμα στην κορυφή ;
Η απάντηση του σπουργιτιού τους δημιούργησε ανάμικτα αισθήματα κι άλλα ερωτηματικά :
-Ενα σαλιγκάρι, απάντησε το σπουργιτάκι.
Φυσιολογική ητανε η ερώτηση που ακολούθησε :
-Δεν το ρώτησες πώς τα κατάφερε ; φώναξαν όλα μαζί.
Μα και βέβαια το ρώτησα, τους λέει το σπουργιτάκι, κι αυτό μου αποκρίθηκε:
Γλύφοντας, σέρνοντας, και με τα κέρατα μου.
Η ΤΑΚΤΙΚΗ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥ
Ενας λύκος ζούσε στην κορυφή ενός βουνού για πολλά-πολλά χρόνια. Πέρναγε καλά τρώγοντας ότι υπήρχε γύρω, λαγούς, κατσικάκια, αλεπούδες, αλεπουδάκια, ελάφια, ζαρκάδια, πέρδικες, μπεκάτσες, ποντίκια, σαύρες, σαλιγκάρια, κοντολογίς ότι περπατούσε εκεί γύρω. Στο τέλος, όπως είτανε φυσικό,εξαντλήθηκαν τα ζωντανά που υπήρχαν γύρω του, σ΄ολόκληρο το βουνό. Ανέβηκε τότε ο λύκος στην κορυφή του βουνού και αγνάντευε τις γύρω κορυφές. Μετά απο αρκετή παρατήρηση και σκέψη διάλεξε μια κορυφή απέναντι, ίσως κάπως μακριά, και είπε : Αυτή είναι. Αυτό το βουνό μου κάνει.
Σηκώνεται ένα πρωϊνό κι αρχίζει να βαδίζει πηγαίνοντας στην κορυφή που είχε διαλέξει. Κατέβηκε απο το βουνό του –που ήταν άδειο απο ζωντανά- κι άρχισε να βαδίζει περνώντας μέσα απο τους λόγγους και τα δάση για να φτάσει στην κορυφή που είχε διαλέξει. Στο πέρασμα του απο τους κάμπους και τα λαγκάδια τα διάφορα ζωάκια αλαφιασμένα και κατατρομαγμένα δεν ξέρανε τι να κάνουνε. Αλλα μαρμαρωμένα απο το φόβο τους περιμένανε το μοιραίο –λύκος ήτανε αυτός !- κι άλλα το βάζανε στα πόδια κι όπου φύγει-φύγει. Ομως ο λύκος μας, αν και πείναγε, αδιαφορούσε, καθόλου δε λοξοδρομούσε για να κυνηγήσει, ούτε καν σταματούσε κι ας ήτανε μπροστά του έτοιμο να του παραδοθεί το θύμα. Συνέχισε έτσι τη διαδρομή του, μέχρι που έφτασε στην κορυφή που είχε διαλέξει. Τότε ξανάρχισε να ζεί σαν λύκος .....
